ثواب پاره ای از اعمال نیک

ثواب همیارى در کارهاى نیک
«عن مسعدة بن زیاد عن جعفر بن محمد عن أبیه عن أمیر المؤمنین ع أنه قال إن رسول الله ص قال رحم الله والدا أعان ولده على بره رحم الله جارا أعان جاره على بره رحم الله رفیقا أعان رفیقه على بره رحم الله خلیطا أعان خلیطه على بره رحم الله رجلا أعان سلطانه على بره؛ مسعده بن زیاد از امام صادق (ع)، و آن حضرت از پدر بزرگوارش از امیر مؤمنان على (ع) روایت کرده است که رسول خدا (ص) فرمود: خدا رحمت کند پدرى را که فرزند خود را کمک در احسان به او یارى مى کند، خدا رحمت کند آن همسایه اى را که به کمک همسایه خود مى شتابد تا او را در کار خیر یارى رساند، خدا رحمت کند آن رفیقى را که به دوست خود در کار خیر کمک مى نماید، خدا رحمت کند آن دوست و رفیق و شریکى را که با دوست و رفیق و شریک خود در کار خیر همراه مى شود، و خدا رحمت کند آن مردى را که به ولى نعمت خود کمک مى کند در کار خیر».

ثواب میانه روى در هزینه
«عن داود الرقی عن أبی عبد الله ع قال إن القصد أمر یحبه الله و إن السرف أمر یبغضه الله حتى طرحک النواة فإنها تصلح لشی ء و حتى صبک فضل شرابک؛ داود رقى از امام صادق (ع) روایت کرده است که: اعتدال و میانه روى امرى است که خداوند آن را دوست مى دارد، و اسراف و زیاده روى را ناخوش دارد و امرى است که آن را نکوهش مى کند، حتى دور انداختن هسته خرمایى باشد -زیرا آن هم به کار آید- و یا دور ریختن ته مانده آب آشامیدنى».

ثواب کسى که در سفر عصایى از چوب درخت بادام تلخ داشته باشد و آیه و لما توجه تلقاء مدین... را بخواند
1- «عن یونس عن عدة من أصحاب أبی عبد الله ع قال حدثنی أبی عن آبائه عن أمیر المؤمنین ع قال قال رسول الله ص من خرج فی سفر و معه عصا لوز مر و تلا هذه الآیة- و لما توجه تلقاء مدین إلى قوله و الله على ما نقول وکیل آمنه الله من کل سبع ضار و کل لص عاد و کل ذات حمة حتى یرجع إلى أهله و منزله و کان معه سبعة و سبعون من المعقبات یستغفرون له حتى یرجع و یضعها؛ یونس، به نقل گروهى از اصحاب امام صادق (ع) روایت کرده است که فرمود: پدرم، از پدرانش، از امیر مؤمنان على (ع) از رسول خدا (ص) نقل کرده است که فرمود: کسى که براى سفر از خانه بیرون آید و عصائى از چوب درخت بادام تلخ با خود داشته باشد و این آیات را (که در سوره قصص آیه هاى 22-28) تلاوت کند: «و هنگامى که متوجه بسوى مدین شد- تا- و خدا بر گفته هاى ما وکیل است» خداوند او را از شر هر حیوان درنده و قوى پنجه، و هر راهزن چپاولگر، و از هر گزنده آزار دهنده اى مصون مى دارد تا به نزد افراد خانواده اش باز گردد، و با او هفتاد و هفت فرشته نگهبان همراه شوند تا براى او (از درگاه خداوند) طلب آمرزش کند تا زمانى که او از سفر خود به خانه اش باز گردد و عصاى خود را بر زمین بگذارد».
2- «و قال رسول الله ص تنفی الفقر و لا یجاوره الشیطان؛ و نیز رسول خدا (ص) فرمود: (عصاى درخت بادام تلخ) فقر را برطرف مى سازد و شیطان را (از صاحب خود) دور مى راند».
3- «و قال رسول الله ص إنه مرض آدم ع مرضا شدیدا أصابته فیه وحشة فشکا ذلک إلى جبرئیل ع قال له اقطع واحدة منه و ضمها إلى صدرک ففعل فأذهب الله عنه الوحشة؛ و باز فرمود: حضرت آدم (ع) به بیمارى سختى مبتلا شد و وحشت و هراس (سراپاى) او را فراگرفت که این حال را با جبرئیل در میان گذارد، و جبرئیل (از جانب حق) به او گفت: شاخه اى از شاخه هاى درخت بادام تلخ را ببر، و بر روى سینه خود بگذار! حضرت آدم (ع) آن را انجام داد، و خداوند آن وحشت و هراس را از او دور کرد».
4- «و قال من أراد أن تطوى له الأرض فلیتخذ النقد من العصا و النقد عصا لوز مر؛ و نیز رسول خدا (ص) فرمود: کسى که بخواهد زمین در زیر پاى او طى شود و مسافتها را کوتاه کند، عصایى از نقد با خود داشته باشد، و نقد همان عصایى است که از چوب درخت بادام تلخ باشد».

ثواب کسى که با عمامه از خانه اش خارج شود
1- «عن علی بن زیاد عن رجل عن أبی عبد الله ع قال ضمنت لمن یخرج من بیته معتما أن یرجع إلیهم سالما؛ على بن رئاب از قول مردى از امام صادق (ع) روایت کرده است که فرمود: من ضامنم براى کسى که عمامه اى بر سر داشته باشد و از خانه خود بیرون رود که صحیح و سالم به خانه اش باز گردد».
2- «عن إبراهیم عن أبی الحسن الأول ع قال أنا الضامن لمن خرج من بیته یرید سفرا معتما تحت حنکه ألا یصیبه السرق و الغرق و الحرق؛ ابراهیم از امام موسى بن جعفر (ع) روایت کرده است که فرمود: من ضامنم براى کسى که از خانه خود خارج شود براى سفرى در حالى که تحت الحنک او آویزان باشد آنکه دچار دزدى و غرق شدن و سوختن نشود».

ثواب کسى که هنگامى که در پیش او یادى از اهل بیت علیهم السلام شود اشک بریزد
«عن بکر بن محمد الأزدی عن أبی عبد الله ع قال تجلسون و تتحدثون قال قلت جعلت فداک نعم قال إن تلک المجالس أحبها فأحبوا أمرنا إنه من ذکرنا و ذکرنا عنده فخرج من عینه مثل جناح الذبابة غفر الله ذنوبه و لو کانت أکثر من زبد البحر؛ بکربن محمد ازدى مى گوید که: امام صادق (ع) از من پرسید: آیا به دور هم مى نشینید و از ما یاد مى کنید؟ عرض کردم: آرى، فدایت گردم! حضرت فرمود: به راستى که من این گونه مجلسها را دوست دارم، بر شماست که یاد و خاطره ما را زنده نگاه دارید، زیرا کسى که از ما یاد کند، و یا اگر از ما در نزد او نامى برده مى شود به اندازه بال مگسى (براى ما) اشک بریزد، خداوند همه گناهان او را اگر چه از کف روى دریا هم افزونتر باشد، مى آمرزد».

ثواب دوست داشتن اهل بیت علیهم السلام
«و بهذا الإسناد قال أبو عبد الله ع إن حبنا أهل البیت لیحط الذنوب عن العباد کما یحط الریح الشدیدة الورق عن الشجر؛ و به سند مذکور از امام صادق (ع) روایت شده است که فرمود: همانا دوستى ما اهل بیت، موجب فرو ریختن گناهان بندگان خدا مى شود، همان گونه که در اثر وزش باد شدید، برگ از درخت فرو مى ریزد».

ثواب کسى که نیاز مسلمانى را برآورد
«و بهذا الإسناد قال أبو عبد الله ع ما قضى مسلم لمسلم حاجة إلا ناداه الله علی ثوابک و لا أرضى لک بدون الجنة؛ و به سند مذکور از امام صادق (ع) روایت شده است که فرمود: هیچ کس نیاز و خواسته مسلمانى را برآورده نمى کند مگر آنکه خداوند او را خطاب مى کند که: پاداش تو بر عهده من است و به کمتر از بهشت براى تو راضى نمى شوم».

ثواب مصافحه و دست در دست برادر مؤمن نهادن
«إسحاق بن عمار عن أبی عبد الله ع قال إن الله لا یقدر أحد قدره فکما لا یقدر أحد قدره کذلک لا یقدر أحد قدر نبیه ص فکذلک لا یقدر أحد قدر المؤمن إنه لیلقى أخاه فیصافحه فینظر الله إلیهما و الذنوب تحات عن وجوههما حتى یتفرقا کما تحط الریح الشدیدة الورق عن الشجر؛ اسحاق بن عمار از امام صادق (ع) روایت کرده است که فرمود: براستى که هیچ کس را یاراى آن نیست که قدر خدا را بشناسد، و همان گونه که از شناخت قدر خدا ناتوان است، قدر و منزلت رسول خدا (ص) را نیز نیارد که شناخت، و همان طورى که از شناخت قدر و منزلت رسول خدا (ص) عاجز است، نمى تواند به قدر مؤمن پى ببرد؛ براستى که در هنگامى که مؤمن با برادر ایمانیش دیدار و با وى مصافحه مى کند، خداوند آنها را نگریسته در حالى که گناهان آن دو تا زمانى که از یک دیگر جدا نشده اند فرو مى ریزد بدان گونه که باد شدید، برگها را از درختان جدا کند.

ثواب کسى که قدر نعمتهاى خداوندى را با قلب درک کرده و شکر خدا را آشکارا بجاى آورده است
«قال أبو عبد الله ع من أنعم الله علیه بنعمة فعرفها بقلبه و جهر بحمد الله علیها ففرغ منها حتى یؤمر له بالمزید؛ امام صادق (ع) فرمود: اى ابا اسحاق! هر گاه خداوند نعمتى را بر بنده خود ارزانى داشته، و او قدر آن نعمت را با قلب درک کرده و آشکارا خداى را شکرگزار باشد، هنوز از سپاس فارغ نشده است که دستور افزونى نعمتها (از جانب حق) براى او صادر مى گردد».