صلاة الجمعه

(رساله فقهیه فی وجوب صلاه الجمعه عینا و یعیینا)
یکی دیگر از کتب ارزشمند آیت الله حسینی طهرانی می باشد که به زبان عربی تألیف یافته است. مبحث نماز جمعه یکی از مسائل دینی است که فقها در خصوص آن آرای متفاوتی دارند. عده ای با استناد به ادله هایی مطلقا آن را در زمان غیبت جایز نمی دانند. و عده ای دیگر آن را بر نماز ظهر ترجیح می دهند و گروهی مطلقا قائل به تخییر هستند و افرادی هم مانند آیت الله حسینی طهرانی آن را واجب تعیینی مطلق در عقد و اجتماع می دانند. ایشان معتقدند که نماز جمعه هم مانند حج و نماز واجب مشروط است. فتوای ایشان در این زمینه اینچنین آمده که:
«تکون صلاه جمعه فرضیه واجبه علی الاطلاق علی کافه المسلمین بدون ای شرط لا فی العقد و لا فی الاجتماع، لکن شرط التحقق و الصحه هو حضور الحاکم الجامع شرائط الفتیا المبسوط الید و الاختیار.»
مصنف شدیدا به لزوم ایجاد حکومت اسلامی به عنوان یکی از ظروف قیام نماز جمعه معتقد بودند و برای تشکیل حکومت اسلامی در زمان خود تلاش بسیار کردند.

معرفی اجمالی نویسنده:
علامه آیت الله حاج سید محمد حسین حسینی طهرانی، عالم، فقیه، عارف بزرگ قرن معاصر (پانزدهم هجری قمری) فرزند آیت الله حاج سید محمد صادق طهرانی، که در 24 محرم سال 1345 هـ ق، در تهران به دنیا آمد. دوران کودکی را تحت تربیت پدر بزرگوارش بود و تحصیلات ابتدایی مدرسه و بعد دوره آموزش متوسطه را در رشته مکانیک و ماشین سازی به اتمام رساند. سپس به دلیل علاقه به دروس دین، علوم "حوزوی" را انتخاب و در سن 19 سالگی (بعد از پوشیدن لباس روحانیت) به شهر قم عزیمت کرد. در همان سال های نخست، جزو اولین شاگردان مرحوم علامه طباطبائی (صاحب تفسیر گرانقدر "المیزان") شد و در درس تفسیر و حکمت و عرفان عملی از خواص یاران ایشان گردید. مدت 7 سال در سطوح مختلف علمی از اساتید بزرگ بهره ها برد و آنگاه برای تکمیل علوم خود، در سن 26 سالگی به عراق رفت و در شهر نجف اشرف ساکن شد. دروس فقه و اصول و حدیث و رجال را در محضر علمای اعلام چون آیت الله حاج شیخ حسین حلی، سید ابوالقاسم خویی، سید محمد شاهرودی و آقا بزرگ تهرانی، کسب فیض کرد. در همین ایام، بنا به نظر و توصیه علامه طباطبائی، در مسائل سلوکی و عرفانی، به موانست و مراوده آیت الله حاج شیخ عباس قوچانی وصی مرحوم قاضی و آیت الله حاج سید جمال الدین گلپایگانی پرداخت و در ادامه راه، با آیت الله حاج شیخ محمدجواد انصاری همدانی، آشنا شده و نهایتا به حضور عارف بزرگ مرحوم حاج سیدهاشم موسی حداد رسید. در تثبیت پایه های عرفان عملی خود، مجاهده ها و زحمات زیادی کشید و از فیوضات امیرالمومنین علی (ع) و عنایات حضرت سیدالشهداء (ع)، دائما بهره مند بود. سال 1377 هـ ق، در سن 33 سالگی، بعد از اتمام تحصیلات عالیه و رسیدن به فضائل ظاهری و کمالات باطنی، به خاطر ادای تکلیف و ترویج و گسترش علم و دین، به تهران برگشت. بعد از رحلت آیت الله بروجردی و تحرکات طاغوتی حکومت پهلوی، رهبر فقید انقلاب (آیت الله خمینی) را همراهی و فعالیتی مؤثر داشت. علامه بزرگوار پس از 23 سال تلاش و سکونت در تهران، سال 1400 هـ ق، به شهر مشهد هجرت و پانزده سال آخر عمر خود را آنجا گذراند. وی در سال 1416 هـ ق، در ماه صفر، در همان جا رحلت فرمود.

ساختاربندی کتاب:
المقدمه
الفصل الاول: فی الروایات الوارده فی صلاه الجمعه.
الفصل الثانی: اقوال الاصحاب حول مساله صلاه الجمعه.
الفصل الثالث: فی ادله القول المختار.
الفصل الرابع: فی ادله المشترکه بین القائلین بعدم وجوب صلوه الجمعه تعیینا.
الفصل الخامس: فی ادله القائلین بالوجوب التخییری.
خاتمه: فی شرایط الجمعه.

Sources

Keywords